قرآن کریم به آفرینش موجودات بی‌شماری در آسمان‌ها و زمین اشاره کرده است. در این میان، تعداد زیادی از آنها موجودات زنده‌اند که بخشی از آنها در خارج از زمین زندگی می‌کنند. برخی صاحب‌نظران با استناد به تعابیر قرآنی نظیر «دَابَّهُ»، «الْمَشَار‌ِق‌ِ وَ الْمَغَار‌ِب‌ِ»، «الْعَالَمِینَ»، «مَنْ فیالسَّمَاوَاتِ»، «وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْبُرُوج» وجود چنین موجودات زنده را در آسمان‌ها ممکن و حتی ضروری دانسته‌اند. اطلاق «دابّه» بر جنبندگان مادی، و اشاره قرآن به وجود مشرق‌ها و مغرب‌های متعدد از سویی، و اتصاف خداوند به پرودگار جهانیان بودن از سوی دیگر، برخی را بر این داشته است تا اشاره قرآن به حیات فرازمینی را به‌عنوان نظریه‌پردازی این کتاب مقدس طرح نمایند.
.jpg)
