کاربرد «حلم» به‌عنوان صفت مشترک خدا و انسان در قرآن کریم و عدم کاربرد صفت «کظم غیظ» در مورد خدای متعال حکایت از یک تفاوت معنایی در این دو واژه، بهویژه در مورد خدا دارد؛ چنین تفاوتی میتواند پای مسئله تفاوتهای معنایی این دو واژه را در قرآن و بهویژه در نسبت با حضرت باری تعالی به‌میان آورد. واژه «حلم» و «کظمغیظ» در یک معنای عام بیانگر حالت بازدارندگی و حبس در واجد این صفات است اما کاربرد صفت حلم در مورد انسان و خدا به شکل مشترک است و «کظم غیظ» به‌عنوان یک صفت خاص انسانی است. از مهمترین منابعی که میتواند ما را به فهم دقیقتر معنای این دو واژه و تفاوتهای آن نائل سازد، مطالعه تفسیری و بهرهمندی از منابع تفسیری است، این منابع نشان میدهد واژه «حلم» و «کظم غیظ» امکان تحقق در ذات باری تعالی ندارد.
.jpg)
