۳ نتیجه برای معروف
سید احمد رهنمایی،
دوره ۱۱، شماره ۴۴ - ( ۱۰-۱۳۹۹ )
چکیده
امر به معروف و نهی از منکر از جنبههای گوناگون قابل تجزیه و تحلیل است. مقاله حاضر در صدد است تا با تمسک به تفسیر کامل آیات امر به معروف و نهی از منکر و رهنمودهای معصومان^ رابطه این دو فریضه را با قانونمدار شدن تبیین نماید. هر اندازه به امر به معروف و نهی از منکر پایبندتر باشیم، نسبت به قوانین مورد تأیید اسلام تعهد بیشتری نشان خواهیم داد. تربیت انسان قانونمدار از جمله اهداف تربیتی است که برای امر به معروف و نهی از منکر در نظر گرفته میشود. مبانی مستحکم، اصول پایدار و روشهای متناسب با انتشار فرهنگ و ارزشهای الهی از الزامات تحقق اهداف مزبور هستند. برای رسیدن به نتیجه مطلوب نباید به کمتر از تربیت شهروند قانونمدار مطابق شئون و ارزشهای قرآنی بسنده شود.
علی مدبر،
دوره ۱۲، شماره ۴۵ - ( ۱-۱۴۰۰ )
چکیده
از اصول معاشرت، معاشرت بر مدار «معروف» است. معروف، هر کاری است که به دید عقل و نقل، نیکو و زیبا باشد و منکَر هر کاری است که نزد عقل و نقل ناشناخته باشد. معروف، همه اموری را که عنوانهایی مانند خیر، صلاح، فلاح، جمیل و حَسَن بر آنها منطبقاند، دربرمیگیرد و با همین معیار، اموری که عنوانهایی مانند شرّ، فساد و قبیح بر آنها منطبقاند، منکَرند. معاشرتِ معروفمدار معنایی گستردهتر از قانونمداری و عدلگرایی دارد و افزون بر رعایت حق قانونی و عادلانه، کارهای متعالی اخلاقی را نیز دربرمیگیرد. در قرآن کریم، معروفمداری در مصادیقی از معاشرت یاد شده است: در معاشرت با همه مردم؛ با پدر و مادر؛ با زنان؛ با اقشار آسیبپذیر؛ در سخن گفتن؛ در وصیت؛ در قصاص و دیه.
علیرضا شاه فضل قمصری،
دوره ۱۴، شماره ۵۶ - ( ۱۲-۱۴۰۲ )
چکیده
یکی از مهمترین وظایف حکومت دینی اجرای امربهمعروف و نهیازمنکر، به منظور اصلاح جامعه است. مفسران قرآن کریم، اشارههایی به نقش حکومت در انجام این فریضه داشتهاند. هدف این نوشتار بررسی تطبیقی نقش حکومت در اجرای فریضه امربهمعروف و نهیازمنکر از دیدگاه مفسران متقدم و متأخر فریقین است. مطالعه حاضر با روش اسنادی و تحلیلی به بررسی دیدگاههای مفسران پرداخته است. بدین منظور دیدگاههای مفسران، در آیات مربوط به امربهمعروف، بهویژه آیات ۱۰۴ آلعمران و ۴۱ حج، مورد بررسی قرار گرفت و در چند بخش تقسیمبندی شد. یافتههای این مطالعه نشان داد مفسران متقدم کمتر به نقش حکومت در انجام این فریضه پرداختهاند، اما مفسران متأخر بر ضرورت ورود حکومت به این مقوله تأکید دارند و وظایفی را برای حکومت در این زمینه مشخص نمودهاند. نتیجه اینکه ضرورت ورود حکومت به مسئله فریضه امربهمعروف و نهیازمنکر، بیشتر میشود و این موضوع حاکی از آن است که حکومتهای دینی، به منظور اجرای احکام اسلامی، ناگزیر از ساختارمند کردن مسائل مرتبط با این فریضه هستند.