رجعت، به‌معنای بازگشت جمعی از انسان­ها به دنیا پس از مرگ و پیش از قیامت، یکی از آموزه‌های اعتقادی شیعه است که با مهدویت، حوادث آخرالزمان، ظهور قائم و قیام او پیوندی ناگسستنی دارد. دانشمندان شیعه برای اثبات این آموزه دلایل معتبری اقامه کرده­اند که یکی از آنها، آیه ۸۳ سوره نمل است. این آیه با توجه به روایات اهل بیت^، بر محشور شدن عده­ای از افراد در دنیا دلالت دارد. مفسران و علمای شیعه، با کمک روایات و اجماع امامیه این آیه را بر رجعت تفسیر می­کنند، اما مفسران اهل سنت، آیه مذکور را دلیل برپایی قیامت و حشر همگانی دانسته­اند. بر اساس آیات دیگر قرآن در قیامت کبری همه انسان­ها محشور می­شوند. بنابر این روزی که همه خلائق محشور می­شوند، غیر از آن روزی است که گروهی محشور می­گردند.

بهره‌گیری از آیات الهی کتب مقدس، از مهم‌ترین شگرد‌های فرقه‌های انحرافی است. این بهره‌گیری به جهت موجه جلوه‌دادن عقاید فرقه‌ای، با سوء‌استفاده از جایگاه آیات الهی نزد معتقدین است که اغلب با تفسیر به رأی و تأویل بدون دلیل آیات الهی همراه است. بهائیت آیه ۵ سوره سجده را در جهت اهداف فرقه‌ای، دال بر پایان دین اسلام و دلیلی بر تثبیت ادعای علی محمد شیرازی و بشارتی بر ظهور وی دانسته است. مقاله پیش رو با روش توصیفی تحلیلی این ادعای بهائیت را مورد بررسی قرار داده است. یافته‌های تحقیق بر آن است که تأویلات بهائیت بر آیه مذکور با ظاهر الفاظ آیه، هیچ تناسبی نداشته و هیچ قرینه‌ای نیز بر آن وجود ندارد و از آنجا که این توجیه به جهت مستندسازی فرقه‌ای انجام پذیرفته، «تفسیر به رأی» است و اشکال‌های متعدد دیگری مانند تناقض‌گویی، کپی‌برداری و استنادات غیر علمی بر این مدعا وارد است.