این مقاله، به بررسی ویژگی خشیت داشتن از پروردگار و اهمیت و نقش آن در هدایت یافتن به قرآن پرداخته است. خشیت، به معنای واکنشی آگاهانه به مقتضای علم است. خشیت از پروردگار، درک وابستگی خود و ربوبیت خدا و احساس مسئولیت در برابر او است. آیات متعددی از قرآن، تحقق هدایت قرآن را منوط به وجود ویژگی‌هایی در انسان نموده است و برخی اعمال هستند که موجب سلب امکان هدایت پذیری انسان می‌گردد. بر اساس آیات قرآن، خشیت از پروردگار، ظرفیت شناخت و پذیرش وحی را در انسان به وجود می‌آورد. کسانی که دارای خشیت از پروردگار هستند، همواره در پی یافتن تفصیلی‌تر مراد خدا از بندگانش می‌باشند و چون آیات قرآن بر آنها عرضه شود آن را مطلوب گمشده خویش می‌یابند که آنان را به چگونگی جلب رضایت پروردگار و انجام عمل صالح، راهنمایی می‌کند.