دیدگاه مشهور میان فقها در مورد مواجهه با اهلکتاب آن است که اهلکتاب در صورت اسلام نیاوردن، باید به مسلمانان جزیه بپردازند و در غیر این صورت، مسلمانان موظف به قتال با ایشان است. از عمدهترین مستندهای این مسئله، آیۀ 29 سوره توبه است. این مقاله به بررسی تفسیری این آیه از جهت موضوع و حکم میپردازد و نشان میدهد که بر اساس سایر آیاتی که در مورد اهلکتاب در قرآن وجود دارد، ویژگیهای اهلکتابِ مذکور در آیۀ جزیه شامل همه اهلکتاب نیست و در ضمن با توجه به احکامی از قبیل «اعراض» و «صفح» نسبت به اهلکتاب در سایر آیات، حکم قتال با آنان مربوط به همه شرایط نیست. بنابراین جزیه در مورد دستهای از اهلکتاب و در شرایط معینی مطرح میشود، نه در مورد عموم ایشان و در مطلق شرایط.